ISBN: Ostalo
Jezik: Engleski
Autor: Strani
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Matija Bećković (Senta, 29. novembar 1939) srpski je pesnik,[1] književnik i akademik. Bećković je redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti, član Krunskog saveta prestolonaslednika Aleksandra Karađorđevića.

Biografija
Potiče iz Crne Gore, iz plemena Rovaca, iz bratstva Bećković-Drašković. Pradeda po ocu Vujo Drašković, se prvi od Draškovića prozvao po svom dedi Bećku Draškoviću - Vujo Bećković.[2] Matijin deda Nišo Vujin Bećković je bio predsednik rovačke opštine i narodni poslanik na Podgoričkoj skupštini 1918. godine. Rođen je u Senti, gde mu je otac kao kraljevski oficir službovao. Majka Zorka Taušan bila je kći solunskog dobrovoljca Miladina, naseljenog u Kanjiži. Porodica se više puta selila a kad je počeo Drugi svetski rat, sklonila se iz Novog Sada, kod svog roda u Velje Duboko. Osnovnu školu završio je u selu Velje Duboko, niže razrede gimnazije u Kolašinu i Slavonskom Brodu (kod tetke), a višu gimnaziju sa maturom u Valjevu. Otac Matijin, Vuk Bećković je bio oficir vojske Kraljevine Jugoslavije, pa je ostao veran oficirskoj zakletvi, pridružio se četnicima u Rovcima. Bio tokom građanskog rata u Crnoj Gori komandant Rovačkog četničkog odreda. Pri kraju rata 1944. godine pridružuje se glavnini Jugoslovenske vojske u otadžbini i kreće sa njom ka Zapadu, gde je bila saveznička vojska. Ali tokom povlačenja gine u jednom okršaju, uz put negde u Sloveniji.[3]

U šestom razredu valjevske gimnazije je osvojio prvo mesto na Literarnom konkursu. Za prvi književni honorar dobio je novčanu nagradu od 12.000 dinara, od kojeg je kupio karirani sako; po tom sakou je i danas prepoznatljiv. Prvu pesmu „Preludium” je štampao kao gimnazijalac 1957. godine u Mladoj kulturi.

Školske 1958/59, godine upisao se na Filološki fakultet u Beogradu na grupu za jugoslovensku i opštu književnost.


Rukopis pesme akademika Matije Bećkovića „Vera Pavladoljska”.
Prvu knjigu, posvećenu svojoj životnoj ljubavi, koja nosi naslov sa njenim imenom je objavio 1962. godine. Poema je doživela izuzetan uspeh, a sledeće 1963. godine primljen je kao poznati stvaralac, u Udruženje književnika Srbije u Beogradu. Kasnije će biti izabran i za njegovog predsednika.

Bećkovićevi prozni i poetski tekstovi priređivani su za pozorište i izvođeni na domaćim i stranim scenama. U Narodnom pozorištu u Beogradu je 1978. godine izvedena „Međa Vuka Manitoga”, a potom monodrame „Reče mi jedan čoek” i „Ne znaš ti njih”.

U Zagrebačkom teatru ITD, Kazalištu mladih, Jazavcu, Teatru MM, Srpskom narodnom pozorištu, Klubu M, izvedene su pozorišne predstave po Bećkovićevim tekstovima.

U Savremenom pozorištu u Beogradu izvedena je 1970/71. komedija „Beograd nekad i sad”, sa istoimenim komedijama Sterije i Nušića.

Napisao je dve televizijske drame i dve jednočinke za djecu koje je Televizija Beograd emitovala 1966. i 1967. godine.

Adaptirao je (sa Borislavom Mihajlovićem Mihizom) „Gorski vijenac”, predstava je izvedena na sceni Narodnog pozorišta u Beogradu.

Dramska poema „Če - tragedija koja traje” (sa Dušanom Radovićem) prevedena je na njemački jezik (Che: Tragödie, die andauert, Frankfurt am Main 1969) i engleski (Che: Permanent tragedy, New York 1970).

Zapisi iz knjige „O međuvremenu” prevedeni su na engleski pod nazivom `Random Targets` 1970. godine.


Matija Bećković i Viktor Lazić; Originalni poster za pomoć Srbima, 1916. u Parizu

Nagrada Žička hrisovulja uručena Bećkoviću 2001. godine
Za dopisnog člana SANU izabran je 1983. godine, a za redovnog 1991. godine. Član je Srpskog PEN centra, kao i Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju `Adligat”, u kojem je aktivan od samog osnivanja 2012. godine.[4]

Matija Bećković je 1989. godine dobio Sedmojulsku nagradu za književno stvaralaštvo. Boračke organizacije su se njegovom izboru javno protivile. Kao laureat je prilikom dodele tog visokog društvenog priznanja odgovorio: Ja pristajem da nagradu nisam zaslužio, ali ne pristajem da sam kriv što sam je dobio. Kako mu je prebacivano da je sin četnika (iz četničke porodice) u intervju časopisu `Dugi` je `stavio tačku`, na takva ideološka promašena pitanja: Četnik je ko je bio četnik. Partizan je onaj ko je bio partizan. Podele na četnike i partizane bile su ratne podele, i trebalo bi da budu završene sa ratom. A takvu podelu nameću ljudi koji bez te podele ne bi postojali.[5]


Matija Bećković
Njegova supruga Ruskinja iz Valjeva, se zvala Vera Pavladoljska (njoj je posvetio jednu od njegovih najpoznatijih pesama, koju je kasnije izvodio Arsen Dedić), i sa njom ima ćerke Ljudmilu i Olju. Vera je bila kći Rusa izbeglice sa Kavkaza. Matija i Vera upoznali su se u Valjevu 1956. godine, a venčanje je obavljeno 1964. godine. Vera je radila u Univerzitetskoj biblioteci u Beogradu.[6] Nakon teške bolesti Matijina supruga je preminula 1998. godine i sahranjena na Novom groblju u Beogradu.

Akademik Bećković je jedan od retkih akademika koji su Slobodana Miloševića kritikovali još 1991. godine (npr. `Srpska vojska je zauzela Skadar i Jedrene, a ova ne može Borovo Selo i Tenje (Vreme, 2. 12. 1991). Tokom njegovog režima učestvovao je na brojnim protestnim skupovima.

Bećković je blizak prijatelj Vojislava Koštunice i prvi je potpisao peticiju protiv povezivanja Vojislava Koštunice i ubistva premijera Srbije Zorana Đinđića.[7] Bećković aktivno podržava Demokratsku stranku Srbije na čijim je mitinzima više puta i govorio.

Od 2009. godine je Predsednik Fonda Slobodan Jovanović u Beogradu.

Počasni građanin Subotice postao je 2016. godine.[8] U Gornjem Milanovcu mu je priređena izložba u januaru 2023.[9][10]

Društveno angažovanje
Bećković se aktivno zalagao za očuvanje državnog zajedništva Srbije i Crne Gore u okviru nekadašnje Savezne Republike Jugoslavije (1992-2003), a potom i u okviru Državne zajednice Srbije i Crne Gore (2003-2006). Počevši od 2001. godine, podržavao je rad `Odbora za odbranu jednakih prava državljana Crne Gore`, kojim je predsedavao Bećkovićev dugogodišnji prijatelj, akademik Ljubomir Tadić. Odbor je zastupao stav da državljanima Crne Gore koji imaju prebivalište u Srbiji mora biti omogućeno da učestvuju na predstojećem referendumu o državnom statusu Crne Gore.[11]

Početkom 2005. godine, Bećković je učestvovao u stvaranju Pokreta za evropsku državnu zajednicu Srbije i Crne Gore, a obavljao je i funkciju potpredsednika u ogranku tog pokreta za područje Srbije. Bećković je aktivno podržavao stavove srpskih političkih stranaka u Crnoj Gori i drugih unionističkih organizacija koje su se povodom ključnog pitanja o neophodnoj referendumskoj većini zalagale za princip apsolutne većine u odnosu na ukupan broj birača.[12] Međutim, kada su predstavnici Evropske unije sredinom februara 2006. godine formulisali kompromisni predlog o kvalifikovanoj većini od 55% u odnosu na broj važećih glasova (ukupan broj izašlih, umanjen za broj nevažećih listića), u rukovodstvima unionističkih stranaka u Crnoj Gori došlo je do promene dotadašnjeg stava u pravcu prihvatanja kompromisnog predloga. Za prihvatanje tog predloga se tada izjasnio i Bećković, verujući da će izborni prag od 55% biti nedostižan za pobornike nezavisnosti Crne Gore.[13] Tim povodom je 20. februara 2006. godine izjavio: `Reč Evropske unije je pala i mi je prihvatamo, bez obzira ko je šta zahtevao i šta bi više voleo`.[14]

Tokom referenduma o državnom statusu Crne Gore, koji je održan 21. maja 2006. godine, došlo je do niza nepravilnosti,[15] usled kojih je legitimitet referendumskog procesa bio doveden u pitanje, na šta je u više navrata ukazivao i Bećković, zahtevajući da se utvrdi puna istina o stvarnim rezultatima referenduma.[16] Na ista pitanja je nastavio da ukazuje i tokom narednih godina.[17]

Bećković trenutno aktivno podržava Pokret obnove Kraljevine Srbije.