ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1994
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

Autor - osoba Šobajić, Miloš, 1944-2021 = Šobajić, Miloš, 1944-2021
Naslov Miloš Šobajić : slike - skulpture : Kulturni centar Novog Sada, [Velika galerija Kulturnog centra, 28. april - 26. maj 1994] / [tekstovi Jovan Zivlak, Bernar Noel ; prevod Ljiljana Šobajić, Boško Čolak-Antić]
Ostali naslovi Slike - Skulpture
Vrsta građe katalog
Jezik srpski, engleski
Godina 1994
Izdavanje i proizvodnja Veternik : Dobra vest ; Novi Sad : Kulturni centar Novog Sada, 1994 (Veternik : Dobra vest)
Fizički opis [28] str. : reprodukcije u bojama ; 30 cm
Drugi autori - osoba Zivlak, Jovan (autor)
Noel, Bernar (autor)
Napomene Kor. nasl.
Biobibliografski podaci o umetniku.
Predmetne odrednice Šobajić, Miloš, 1945- -- Izložbeni katalozi
Slikarstvo -- Vajarstvo -- 1990-1994 -- Izložbeni katalozi
Godina 1994
Izdavanje i proizvodnja Veternik : Dobra vest; Novi Sad : Kulturni centar Novog Sada, 1994 (Veternik : Dobra vest)
Fizički opis [28] str. : reprodukcije u bojama ; 30 cm
Drugi autori - osoba Zivlak, Jovan (autor)
Noel, Bernar (autor)
Napomene Kor. nasl.
Biobibliografski podaci o umetniku.
Predmetne odrednice Šobajić, Miloš, 1945- -- Izložbeni katalozi
Slikarstvo -- Vajarstvo -- 1990-1994 -- Izložbeni katalozi

PROBLESCI VIDLJIVOG
Slikarstvo Miloša Šobajića u svojoj složenosti postavlja pred nas mnoge nedoumice. Uspostavljeno u horizontu jedne tradicije koju možemo nazvati figuracijom, ono s tom tradicijom i sa svetom vodi višesmislene i zagonetne razgovore. Olaki odgovori koji bi računali sa jednostavnom transkripcijom Šobajićevih likovnih prizora odveli bi nas u pogrešnom pravcu. Ove slike isijavaju čudnovatu energiju, jedan osoben i snažan kinetizam koji zrači iz njihove paradoksalne stabilnosti. One jesu sazdane na paradoksalnoj jednačini i to osećanje paradoksalnosti otvara mlazeve pitanja o morfologiji i značenju Šobajićevog slikarstva. U samom središtu ovih slika je telo; telo zakovitlano u anonimizovani prostor savremenog megalopolisa. Postavlja se pitanje kakvo je to telo i kakav je to prostor koji oblikuje ovaj umetnik. U tradicionalnom slikarstvu telo je podrazumevalo anatomsku verodostojnost i skoro naturalističku povezanost sa prostorom kojim je dominiralo. U ovim slikama vidimo telo jedne metamorfoze, dislokacije, obezličenja, fragmentizacije... i njegove neobične uspostavljenosti u prostoru; levitacije, iskošenosti, neprirodne položaje, različite naznake njegove voluminoznosti i materijalnosti: od skoro naturalističkog tretmana, do grčevitih namaza koji njegov karnizam pretvaraju u bezobličnu masu nestajanja i rastvaranja. Ono je izloženo energijama i efektima mnoštva prostora i – njegovih tenzija, kao što je, istovremeno, u vlasti jedne topologije boje, poteza, kompozicije... gubeći moć da se predstavi kao identitet na ekranu koji isijava sliku sveta i otvarajući se prema onom što možemo nazvati činom pikturalnosti, jedne magične autonomije koja pulsira u dahovima ritualnog plesa između probljesaka vidljivog i njegovih zakona i zgusnute tame nevidljivog i njegovih obećanja.
U toj igri ritualnog rastrojstva koja se oblikuju u ritmovima širokih poteza i njihovog pikturalnog samootkrivanja, monohromnih površina, vazdušastih geometriziranih predmeta, izbeljenih površina, nijansi plave koja se rastvara ispod oslobođenog plesa četke, ruke, kista, obezličenih tela koja izražavaju grč jednog, reklo bi se, sudbonosnog pokreta ili marionetsku postvarenost reflektuje se divlja žeđ slike da se uspostavi na bridu između samodovoljnosti jedne unutarnje pikturalne logike i njenih paradoksa i izazivanja impulsa koji će nas suočiti sa onim strašnim i neizrecivim opstanka. Šobajićeve slike se, tako, mogu razumeti i kao jedan ironijski komentar velike istorijske priče i njenih aktera kojima je bilo izloženo tradicionalno slikarstvo. Ova velika platna su poput scena na kojima bi trebalo da se otelove ukočeni likovi klasicističkih heroja u okrilju jedne retorike koja paktira sa smislom istorije, istinom, lepim, vrlinom, snagom, ali ovde vidimo samo intenzitete, pikturalnost, rastrojstvo, haos smešten u unutarnje prostore megalopolisa koji kao da je uhvaćen širokim, zamućenim i nepravilnim sočivom kamere, jednu divlju analitiku koja do vidljivosti dovodi rasap jedne cinične priče istorije o smislu. I u potpisima ovih slika vidimo tu, reklo bi se, veselu nauku koja dovodi konfiguraciju istorije do ironijske interpretacije (naslovi slika: Ubistvo Mara, Sen Žist i Robespjer, Krvni pritisak Luja XVI, Autopsija Marije Antoanete, sve do Ekstremne situacije i novijih naslova Leptir noći, Teritorija i naznaka o časovima i minutima) gde slikar, ne samo potpisom, nego u igri nepredvidljivih gestova, oblika i boja pokušava izazvati slučaj ironijskog i samoironijskog suočenja sa svetom. Otuda kod Šobajića ta igra sa čvrstim obrisima predmeta (kada, lavaboa, pisoara, pultova, fotelja, paravana, praznih zidova...), to unošenje jednog dvosmislenog govora u svet slike koja intendira ka rečitoj nemosti grča i krika u sveopštoj tami sveta.

Miloš Šobajić (fr. Milos Sobaïc; Papuk, 23. decembar 1944 – Beograd, 24. april 2021) bio je srpski i francuski slikar i vajar. Smatra se jednim od najznamenitijih srpskih i evropskih umetnika.
Rođen je 1944. godine u zbegu na planini Papuk u Slavoniji. Majka ga je u pelenama prenela preko Mađarske u Srbiju, i tek tada ga je prijavila matičnoj službi, zbog čega je u mnogobrojnim publikacijama zapisano da je rođen 1945. u Beogradu.
Po ocu Voju, potiče iz nikšićke familije, koja je krajem 19. veka donela u Crnu Goru prvi bioskop, prvu robnu kuću, prvo pozorište, čitaonicu i biblioteku, pleh orkestar, prve novine i časopise. Majka Mirjana potiče iz Like.
Osnovnu i srednju školu je pohađao u Beogradu, Istanbulu i Nikšiću. Maturirao u Prvoj Beogradskoj gimnaziji, 1964. godine. Završio je Akademiju Likovnih umetnosti u Beogradu 1970, da bi se dve godine kasnije preselio u Pariz. Od 2005. godine predaje na Luksun Akademiji lepih umetnosti u Šenjangu u Kini, a istovremeno osniva Fakultet za umetnost i dizajn na Megatrend univerzitetu u Beogradu, na kojem je bio dekan, redovni profesor i počasni doktor, da bi godine 2012. postao profesor emeritus. Takođe je kao mentor na doktorskim studijama radio i na Fakultetu savremenih umetnosti u Beogradu.
Svoja dela je predstavio na preko osamdeset samostalnih izložbi širom planete i učestvovao na oko pet stotine grupnih izložbi. Njegova dela se nalaze u tridesetak muzeja savremene umetnosti u svetu. Dobitnik je niza nagrada u Srbiji. Ruska Duma mu je dodelila 2018. godine orden počasnog gosta Rusije, a 2019. godine dodeljena mu je Zlatna medalja Republike Srbije, za izuzetne zasluge u oblasti kulturnih delatnosti, posebno slikarstva.
O radu Miloša Šobajića je objavljeno pet monografija kod izdavača u Parizu, Beogradu i Londonu, čije su tekstove pisali Alen Žufroa, nobelovac Peter Handke, Edvard Lusi-Smit i drugi. O Milošu Šobajiću je objavljeno blizu sedam stotina tekstova u francuskoj, italijanskoj, srpskoj, američkoj, japanskoj, grčkoj i nemačkoj štampi, kao i veliki broj televizijskih filmova i prikaza.
Francuski kompozitor Rene-Luj Baron je napravio muzički film o Šobajićevim delima.
Svoju prvu knjigu, pod nazivom: Slikaj i ćuti, autobiografskog karaktera, a koja govori o uticaju globalizma na savremenu likovnu umetnost, objavio je 2018. godine.
Bio je oženjen Majom T. Iskjerdo (šp. Maja T. Izquierdo), a prva supruga mu je bila Lotos Masnikosa-Šobajić
Godine 2021. objavljuje autobiografiju „Mojih devet života“, knjiga koju posvećuje svojoj supruzi Maji. Ova autobiografija izdata je kod izdavača „Vukotic&Media“.
Godine 2021. zajedno sa suprugom Majom T. Iskjerdo napisao je svoju prvu dramu, pod nazivom „Vecin cirkus“ koju je izdalo „Narodno pozorište Timočke Krajine“.
Njegova dela nalaze se u 40 muzeja po svetu.

Sahranjen je 29. 4. 2021. u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Na komemoraciji održanoj u Skupštini grada Beograda
govorili su istoričar umetnosti Nikola Kusovac, pijanista i direktor Beogradske filharmonije Ivan Tasovac i profesor, književnik i diplomata Darko Tanasković. Počast velikom umetniku je odata kroz njegovu omiljenu kompoziciju „Historia de un amor“, a emitovan je i odlomak Šobajićevog govora za Radio Beograd u kome kaže: „Ja sam Feniks i opet se vraćam, uvek sam početnik i uvek učim“.
Grad Beograd predviđa otvaranje Muzeja Miloš Šobajić u toku 2021. godine. Direktorka Muzeja grada Beograda, Jelena Medaković, u svom govoru na sahrani, rekla je sledeće: „Jedan deo našeg Muzeja, poneo je ime Miloš Šobajić. Milošev prostor oslikavaće njegov duh i karakter, njegovu veličinu.“ Medaković je zatim prenela poruku koju je Nobelovac Peter Handke uputio Miloševoj supruzi Maji: „Često mislim na svog druga, njegovu sliku nosim pred očima, iako fizički ne prisustvujem sahrani, danas u mislima biću sa Milošem i sa vama. Veliki slikar, moj veliki prijatelj, ostaće zauvek u mom srcu“.
MG P9 (N)