ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1972
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

Autor - osoba Tartalja, Marino, 1894-1984 = Tartalja, Marino, 1894-1984
Naslov Marino Tartalja / [prevod Žana Milovanović, Mara Kordić, Gordana Paljić ; fotografije Milan Gnjatović ... i dr.]
Vrsta građe katalog
Jezik srpski, francuski
Godina 1972
Izdavanje i proizvodnja Beograd : SANU, 1972 (Novi Sad : Forum)
Fizički opis 104 str. : ilustr. (delimično u boji) ; 23 cm
Drugi autori - osoba Milovanović, Žana
Kordić, Mara = Kordić, Mara
Paljić, Gordana
Gnjatović, Milan
Drugi autori - korporacija Galerija SANU (17 ; Beograd ; 1972)
Zbirka Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti ; 17
(Broš.)
Napomene Upor. tekst na srp. i franc. jeziku
Nasl. str. prištampanog prevoda: Marino Tartaglia
Str. 5-19: Marino Tartalja / Aleksa Čelebonović
Bio-bibliografski podaci: str. 20.
Predmetne odrednice Tartalja, Marino, 1894-1984 -- Slike -- Izložbeni katalozi

Marino Tartalja (Zagreb, 3. avgust 1894 – Zagreb, 21. april 1984) bio je hrvatski slikar i likovni pedagog, dugogodišnji profesor na Akademiji likovnih umjetnosti u Zagrebu.
Tartalja je rođen u Zagrebu i potiče iz drevne splitske aristokratske porodice Tartalja (na hrvatskom: Tartaglia), koja je nastala u XII veku (1150). Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Splitu. Nakon toga, školovao se u Zagrebu na Graditeljskoj stručnoj školi (1908–1912), a među njegovim učiteljima bili su poznati slikari Oton Iveković, Ivan Tišov, Robert Frangeš Mihanović i Bela Čikoš Sesija. U ta turbulentna politička vremena pred Prvi svetski rat, bojeći se političkog progona, otišao je u Italiju, u Firencu, potom u Rim, gde se 1913. godine upisao na Instituto Superiori di Belle Arti. Zatim se javio kao dobrovoljac u Srpsku vojsku na Solunski front, ali se nakon nekog vremena vratio u Rim gde je radio kao asistent Ivana Meštrovića. Posle toga je ponovo otišao za Firencu, gde se družio i izlagao s futuristima Karlom Karom, Đorđom de Kirikom i drugima.
Po završetku Velikoga rata kratko se zadržao u Splitu (1918–1921), a potom je putovao Evropom na relaciji Beč, Beograd, Pariz. U Beču se oženio 1922. godine Oliverom Verom (rođenom Stanković) (1899–1973), Beograđankom, unukom Krste M. Tomanovića, gvožđarskog veletrgovca i vlasnikom najskupljeg prodatog placa u novijoj istoriji Beograda (na mestu nekadašnje Kafane „Albanije“ a današnje istoimene Palate). U periodu od 1923. do 1931. godine Tartalja se trajnije nastanio sa suprugom i sinom prof. Olivijerom Tartaljom (1923–2003) u Beogradu, i to na Obilićevom vencu br. 28 (sada br. 22) kod porodice Simić sa kojom je bio u bliskom srodstvu preko supruge Olivere-Vere (majka Persida V. Stanković, bila je rođena sestra Drage, supruge Vasilija Simića). U Beogradu se 1933. godine rodila i Marinova ćerka Vladimira Tartalja-Kelemen, istoričar.
Na poziv Vladimira Becića, Tartalja je 1931. godine otišao u Zagreb i postao profesor pripravnik na Akademiji likovnih umjetnosti, a ubrzo i docent (1940). Vanredni profesor postao je 1944, a redovni profesor 1947. godine. Obrazovao je brojne generacije hrvatskih i srpskih slikara. Od 1948. bio je član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti.
Tartalja je tokom svoje šezdesetogodišnje umetničke karijere imao 30 samostalnih i oko 270 kolektivnih izložbi u Jugoslaviji i inostranstvu. Izlagao je i na Venecijanskom bijenalu 1940. s tadašnjim izabranim jugoslovenskim umetnicima; slikarem Milivojem Uzelecem, i vajarem Franom Kršinićem.
U svojim ranim delima Tartalja je slikao pod snažnim uticajem postsezanističkog slikarstva, što je uostalom i bila moda tog vremena, a pred kraj je došao gotovo do potpune apstrakcije – do same ivice figurativnog slikarstva. U postimpresionističkom duhu naslikao je delo Marjan kroz masline (1920), a u istom duhu su nastale i slike iz bečkog perioda, brojne mrtve prirode, Češljanje (1924), a takve su i one iz života u Parizu; Mali lukobran (1927), Pejzaž (1928).
Tartalja je posebno impresivno slikao samog sebe, autoportreti su postali njegov zaštitni znak, od onog ekspresionističkog iz 1917. godine, do onih iz gotovo apstraktnih iz 1960ih.
Njegov rođeni brat bio je književnik Gvido Tartalja.
Nagrade
Životna nagrada Vladimir Nazor (1964)[traži se izvor]
Poslednje izložbe
1975/76. Retrospektivna izložba u Umjetničkom paviljonu u Zagrebu.
2003. Galerija Klovićevi dvori, Zagreb
Literatura
Bek, Božo i Bašićević, Mića „Marino Tartaglia” (katalog izložbe), Galerija suvremene umjetnosti Zagreb, 1967.
Gamulin, Grgo „Marino Tartaglia“, monografija, Zagreb, Naprijed, 1955.
Gamulin, Grgo „Hrvatsko slikarstvo XX. stoljeća, Zagreb, 1988.
Gvozdenović, Nedeljko (predgovor: Aleksa Čelebonović), „Marino Tartalja”, (katalog sa samostalne izložbe), Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti, Beograd, 1972.
Zidić, Igor: „Marino Tartalja (1894 - 1984)”, Moderna galerija. 2009. ISBN 978-953-55948-3-3.
Maroević, Tonko „Monografija”, Galerija Klovićevi dvori, Zagreb. 2003.
Peruničić, dr Branko „Uprava Varoši Beograda 1820-1912”, Muzej Grada Beograda, 1970, pp. 442 i 488/40.
Tartaglia, Siniša „Obitelj Tartaglia i Split, neraskidive veze : 1150–2010“, Književni krug, Split, 2011.
Čorak, Željka i Maroević, Tonko „Marino Tartaglia” (katalog izložbe), Umjetnički paviljon, Zagreb, 1975.
„Politika“, 28. novembar 1936, pp. 9 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (17. jul 2020), „Najskuplji plac u Beogradu“, članak o prodaji zemljišta na kome su se nalazile, do njihovog rušenja, kafane „Albanija“ i „Mala Kasina“.

MG168 (N)