ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K66
Oblast: Muzika
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju!
Zastitni omot malo iskrzan po iicama nista strasno! Unutrasnjost u dobrom i urednom stanju!

Lionel Salter je bio aktivna sila u britanskom muzičkom životu sedam decenija, za većinu njih u centru kao nenametljivu moć za dobro. Bio je svestrani muzičar u staroj školi, njegova duboka muzikalnost dopunjena rafiniranom inteligencijom i industrijom koja je tako neverovatna da gotovo ne veruje.

Salter je bio pijanista iz detinjstva, rođen u muzičkoj porodici: kroz svoje učitelje mogao je da mapira svoje pijanističke korene do Liszta.

Sa dvanaest godina je već profesionalno pratio, uglavnom balade i popularni operni repertoar. Njegovo dugogodišnje druženje sa studiom za snimanje počelo je kada mu je bilo četrnaest godina (sa Eins Kinderscherz-om Musorgskog) kao rezultat osvajanja juniorske nagrade u konkurenciji Daili Ekpress. Još jedan uspeh iz dečijeg takmičenja pokazao je sposobnost njegovog zapanjujućeg pamćenja: on je studirao muziku samo deset minuta ranije, daleko od klavira.

Salter je nastavio da upija muziku na St John`s College u Kembridžu, koju je ostavio sa prvoklasnim počastima u muzici i modernim jezicima, što je bio dvostruki kapacitet koji je trebalo da postane zaštitni znak njegove karijere.

Njegov glavni učitelj u Kembridžu bio je idiosinkratski ali duboko naučen Edvard Dent; takođe je studirao čembalo sa Borisom Ord. His B.A. 1935. i B.Mus. koji je usledio godinu dana kasnije, nisu bili dovoljni da apsorbuju njegovu bezgraničnu energiju: tokom svog boravka u Kembridžu svirao je na stotinjak koncerata, pisao kritiku za studentski časopis Granta i suosnivač i vodio Univerzitetsko društvo gramofona. Studirao je i klavir, sa Bachovim specijalistom James Chingom, a zatim u Londonu, na Kraljevskom muzičkom koledžu, sa australijskim kompozitorom Arthur Benjamin. I kao da to nije bilo dovoljno, uzeo je nekoliko strana: violu, orgulje, sa Arnoldom Goldsbroughom i orkestraciju sa Gordonom Jakovom. Takođe je držao časove predavanja od Sir (tada običnog dr.) Malcolma Sargenta i Constant Lamberta.

Njegova praksa kao praktični muzičar nastavila se u studijima londonskih filmova Denham, gdje je radio pod muzičkim direktorom Muirom Mathiesonom. On je uređivao i sređivao sekvence Arthur Blissa za film Alekander Korda iz 1935. godine H. G. Vellsa. orkestrirao je muziku redovnih kompozitora, kao što je Richard Addinsell; komponovao je; ponašao se kao horski majstor; svirao je klavir za bilo kog glumca koji je to trebalo da radi na ekranu, au onome što je kasnije pokazalo važnu prednost, naučio je jezik i tehnike kamera i rezanja filma.

Salterova duga povezanost sa BBC-om počela je 1936. godine, kada je, odbijajući ponudu za rad u Holivudu, odlučio za mjesto pratioca stanice za tadašnji prvi televizijski kanal na svijetu; on je postepeno napredovao kroz redove, postajući horski majstor, repeitear i generalni asistent.

Drugi svjetski rat ga je privukao u rad u obrazovanju i inteligenciji, podučavao kodekse i pregledao ljude koji su se vratili iz Dunkerka; Njegova obavještajna djelatnost nastavljena je u Alžiru, gdje je 1943-44 bio glavni dirigent Simfonijskog orkestra Radio Francuske, zatim protjeran u Sjevernu Afriku. Njegov repertoar na podijumu bio je gotovo jednako katoličan kao i na tastaturi, obuhvatajući muziku koja se kretala od opera preko baroknih ansambala do muzičke komedije, tako da je njegovo imenovanje, na kraju neprijateljstava, kao pomoćnik dirigenta Orkestra Teatra BBC bilo teško promenu pravca.

Salter je nastavio da daje recitale, prateći i stojeći uvek kada je bio potreban pouzdan klavijaturista. On se, na primer, pozabavio delom klavira u Stravinskijevoj Petruski za Ernesta Ansermeta i bez pripreme: bio je fenomenalan čitač pogleda. Postao je dublje vezan za BBC, i kao praktični muzičar (režirao je vokalne grupe korporacije mjesec dana prije sezone Proma), a od 1948. kao administrator pridružio se Odsjeku za gramofonu kao producent sa posebnom odgovornošću za treće. Program (kao što je Radio tri bio poznat do 1970. godine).

Postepeno se uzdizao kroz hijerarhiju skrobnih titula BBC-a: bio je evropski supervizor muzike, menadžer umetnika, šef odeljenja za muziku, šef opere i šef muzičke produkcije za BBC TV (1956.-63.) na lekcijama koje je naučio u studijima Denhama, osnovao je gramatiku tehnike kamere u emitovanju muzike i pomogao da se trenira nova generacija televizijskih reditelja i muzičkih producenata i stekne reputaciju zahtevnog perfekcioniste. Godine 1967. stigao je do poslednje stepenice, kao pomoćni kontrolor, muzika. Kontrolor je tada bio monomatski bhakta muzičkog modernizma, Vilijam Glok, čije su uske strasti tražile najviše njegove pažnje; sve ostalo ostalo je Salteru, koji se napokon povukao iz BBC-a 1974. godine, iako se njegov glas i dalje redovno čuo na Radio 3.

Karijeru BBC-a vodila je paralelno sa aktivnim muzičkim stvaralaštvom: od 1948. godine bio je čembalista Londonskog baroknog ansambla, svirao je i sa Bečkom akademijom Akademije, i pravio dobar broj snimaka. Bio je cijenjen i kao praktični muzikolog, koji je stekao reputaciju jednog od vodećih britanskih autoriteta za špansku i latinoameričku muziku.

Sve vreme je pisao, kako za prenos (pravljenje nekih svojih emisija na francuskom), tako i za objavljivanje, u književnom stilu koji je tako spojio eleganciju i direktnost da možete identificirati njegovu prozu mnogo prije nego što ste na kraju dobili atribuciju. Godine 1948. počeo je da daje komentare na Gramophone, održavajući stalan tok kopija, uvijek tačno, sve do nekoliko dana prije njegove smrti nepobjediv zapis od skoro 52 godine. Njegove knjige uključuju bestseler Going to a Concert (1950), nastavak, Opere (1955), i muzičar i njegov svet (1963), a sve to je trebalo da pomogne znatiželjnim autsajderima da dođu u klasičnu muziku bez strepnje.Pisao je doslovno na hiljade programskih nota za koncerte, rukav i knjižice za snimke; Činilo se da su oni koje nije sam napisao preveo. Više od pola veka on je doprinosio člancima o velikom broju muzičkih tema, gotovo jednako širokom broju rečnika. Preveo je i bezbrojne Lieder i ne manje nego zapanjujućih 126 opera. I to nije bilo samo englesko: bio je zabrinut da sačuva i muzički i verbalni smisao, uzimajući zadatak tako ozbiljno da je u jednom trenutku kontaktirao argentinskog kompozitora Alberta Ginastera da pita da li bi mogao da napravi promenu u Ginasterinoj muzici da bi sačuvao dramatičnu tačku. kompozitor je tražio; Ginastera se odmah složio.

Kompozicija ga je povremeno ometala: on je napisao muziku za dva pantomima engleskog po radiju Georgea Mikesa, maštovitog mađarskog autora Hov to be Foreigner, i za brojne druge radijske drame; i brojni njegovi radovi su u programima pridruženog odbora za klavir i gudače. Ako nije pisao, on je uređivao, reči i muziku podjednako: dugi niz godina programi za Proms i Edinburgh Festival su prošli kroz njegove ruke; kao muzički urednik, specijalizovao se za operu, posebno za baroknu operu.

Kao da to već nije bilo dovoljno da se popuni jedno vreme, Lionel Salter je takođe bio duboko uključen u muzičko obrazovanje, posebno kao ispitivač udruženog odbora i sudija na festivalima i takmičenjima na mestima širom sveta. Njegove presude su uvijek bile iskrene i direktne, stavljajući nepogrešiv prst na slabe tačke koje su zahtijevale pažnju, ali uvijek na tako ljubazan način da je mladi muzičar uključen osjetio pravi osjećaj ohrabrenja.

Salterove kritičke prosudbe ponekad su bile oštre, ali nikada nisu bile neljubazne: kao što je Hans Keler, kolega iz BBC-a o toplom srcu i oštro iskrenim stavovima, Salterova glavna briga bila je muzička i lična iskrenost; nikada nije bilo ništa negativno u njegovoj kritici, baš kao što nikada nije bilo ništa negativno o tom čoveku. Njegovi pogledi nisu bili ometeni modom, a on se ogorčio na pompoznost u razgovoru sa sopstvenom zaraznom ličnom toplinom i spremnošću. Njegovo enciklopedijsko znanje, blago nošeno, bilo je za deljenje.

Zaista, tokom svog života, najsnažniji utisak koji je Salter ostavio na gotovo svakoga ko ga je upoznao bio je sveobuhvatna radost u muzici i nezasitna intelektualna radoznalost; čak i sredinom osamdesetih godina, u njegovom razgovoru i njegovom prepunom, pjenušavom entuzijazmu za sve što se bavio u književnosti, slikarstvu, skulpturi, putovanjima, vinima i mnogim drugim temama izvan muzike, pocinčali su ljudi manje od polovine godina: napustio je svoju firmu sa liftom u tvom koraku. Teško je zamisliti britanski muzički život bez njega; sada kada moramo, postaje jasno koliko je on bio voljen.