ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 5 recenica uredno podvuceno hem. olovkom, nista strasno!

”Put ka spasenju” (1869) Sv. Teofana Zatvornika jedna je od najvažnijih knjiga pravoslavne podvižničke literature ne samo 19. veka, već i čitave novovekovne istorije Pravoslavne Crkve. U ”Putu ka spasenju”, knjizi putevoditeljski izloženih pouka o crkvenom obrazovanju i uzrastanju ličnosti, Svetitelj razmatra i objašnjava tri stepena razvoja hrišćanskog života u čoveku: započinjanje hrišćanskog života (u Sv. Tajni Krštenja), pokajničko samoispravljanje i očišćenje (u Sv. Tajni Pokajanja), bogougodno življenje i živo bogozajedničenje (u Sv. Tajni Evharistije i Pričešća, pre svega), i kroz to izlaže put i način, tj. opitnu pravoslavnu metodologiju dostizanja istinskog hrišćanskog života blagodatno-podvižničke sabranosti, straženja i trezvenja.

Knjiga ”Put ka spasenju” je namenjena svima koji se dublje zanimaju za hrišćanski podvig zadobijanja Duha Svetoga i Carstva Božijeg sa naporom (Mt. 11, 12), za podvižničku psihologiju i psihoterapevtiku Pravoslavne crkve, a ponajviše onima koji delatno teže crkvenom životu u Hristu - životu pokajanja, očišćenja i prosvetljenja; životu bogoopštenja i bogopoznanja, koji, po sabornom opitu Otac Crkve, jeste jedini istiniti put spasenja-oboženja.

Matej Arsenijević


Teofan Zatvornik Višinski, rođen kao Georgije Vasiljevič Govorov (rus. Феофан Затворник;) je ruski svetitelj, episkop, teolog i književnik.

Rođen je 1815. godine u selu Černovskoje, u Orlovskoj guberniji, u Ruskoj Imperiji. Na krštenju je dobio ime Georgije. 1841. godine se zamonašio i postao jeromonah. Iste godine završava Kijevsku duhovnu akademije sa stepenom magistra. Ubrzo je izabran za rektora Kijevo-sofijevske duhovne škole.

1844. godine izabran je za predavača na Peterburškoj duhovnoj akademiji, gde predaje moralno i pastirsko bogoslovlje. 1845. godine je postavljen za pomoćnika inspektora Peterburške duhovne akademije, a tokom 1846. godini vrši i dužnost inspektora Akademije.

1847. godine po sopstvenoj želji postaje član Duhovne misije u Jerusalimu, koju u to vreme predvodi arhimandrit Porfirije Uspenski, veliki poznavalac Istoka i istaknuti crkveni arheolog. Za vreme šestogodišnjeg boravka, jeromonah Teofan revnosno posećuje drevne monaške obitelji i iščitava stare hrišćanske rukopise, naročito one u kojima su bila izložena žitija Svetitelja i ustavi drevnog monaškog življenja. Uz to, sreće se i vodi duhovne razgovore sa velikim podvižnicima, naročito tokom svojih boravaka na Svetoj gori.

1854. se vraća u Rusiju, zajedno sa Ruskom duhovnom misijom koja je, zbog Krimskog rata povučena.

1855. godine postavljen je za arhimandrita i izabran za profesora na katedri za kanonsko pravo na Peterburškoj duhovnoj akademiji, a ubrzo i za rektora Olonecke duhovne seminarije.

1856. godine postavljen je za starešinu crkve pri Ruskom poslanstvu u Carigradu, gde je bio do 1857. godine kada se vraća u Rusiju gde je postavljen za rektora Peterburške duhovne akademije.

1859. godine arhimandrit Teofan je izabran za episkopa tambovskog i šackog. Kao episkop te eparhije on četiri godine neumorno poučava pastvu jednostavnim i snažnim propovedima koje je kasnije objavio. Tamo otvara mnoge crkveno-parohijske i druge škole, i pokreće izlaženje eparhijkog časopisa. Od posebne važnosti je njegov bogoslovski rad „Pisma o hrišćanskom životu“.

1863. godine Sinod Ruske Crkve donosi odluku da Tefonu poveri eparhiju Vladimirsku.

1866. godine Teofan se povukao u Višinsku pustinju gde je proveo ostatak života u postu i molitvi. Udubljujući se sve više u tajnu pustinjačkog podvižvištva, episkop Teofan 1872. godine počinje da živi zatvorničkim životom. Prekida kontakte sa ljudima i prestaje da odlazi u manastirski hram na bogosluženja, zatvorivši se u posebni kutak pustinjskih obitavališta, zbog čega je i nazvan Zatvornik.

Živeći podvižnički i zatvornički, piše mnoga pisma - odgovore onima koji su mu se obraćali, tražeći od njega duhovnu utehu, pomoć i pouku, što on shvata posebnom vrstom služenja Crkvi Božjoj i narodu hrišćanskom.

Istakao se i kao vrstan prevodilac svetootačkih tekstova. Najpoznatiji je njegov prevod „Dobrotoljublja“, knjige koja sadrži najviša učenja o duhovnom životu iz pera osnivača i velikih učitelja hrišćanskog asketizma.

Umro je 1894. godine na dan Krštenja Gospodnjeg - dan praznika hrama koji je podigao u svojoj keliji.