Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Hrvatski

Izdavač Srpsko kulturno društvo Prosvjeta Zagreb
Povez Meki
Godina 2003
Broj stranica 459
Autobiografskim elementima protkan roman, točnije prvi dio zamišljene trilogije, nastao iz pera pripovjedača, romansijera, dramatičara i esejiste, 1929. godine objavljen pod naslovom `Na prelomu`. U njemu Bartulović, rodom Hvaranin, kroničarski ocrtava dalmatinski mikrokozmos, posebno naglašavajući politička i nacionalna raspoloženja svoje generacije. Ovo je ujedno i hommage jugoslovenskim idejama kojima se priklanjao sam autor.
Niko Bartulović (Stari Grad na Hvaru, 23. decembar 1890 – 1945) je bio jugoslovenski književnik, novinar, pozorišni reditelj i prevodilac. Pripadao je Organizaciji jugoslovenskih nacionalista (ORJUNA).
Rođen je 23. decembra 1890. godine u zanatlijskoj porodici u Starom Gradu na Hvaru. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Roditeljska želja je bila da se školuje za katoličkog sveštenika, ali je on upisao Realnu gimnaziju u Splitu, da bi maturirao u Zadru. Studirao je slavistiku na Filozofskom fakultetu u Pragu i Gracu, od 1909. do 1912. godine.

Postao je suplent (profesorski pripravnik) gimnazije u Kotoru 1912. godine, odakle je otpušten zbog političkih stavova o nacionalnom pitanju Južnih Slovena. U jednoj pesmi se slavio nadu da će u Dalmaciju doći kralj Petar I Karađorđević.

Uhapšen je od austrougarskih vlasti 26. jula 1914. godine, uoči objave rata Kraljevini Srbiji. U tom trenutku je bio saradnik lista `Sloboda` iz Splita, jedinih dalmatinskih novina koje nisu ožalile ubistvo austrougarskog nadvojvode Franca Ferdinanda. Osuđen na zatvorsku kaznu, koju je služio u Šibeniku, Mariboru, Gradačcu, Gracu i Karlau. Osuđen je na pet godina zatvora, ali je izašao nakon tri i po godine i otišao na lečenje. U Mariboru je delio ćeliju sa Ivom Andrićem, a tu su zajedno čitali knjigu Serena Kjerkegora `Ili-ili`.

Napisao je predgovor za prvo izdanje prve knjige Ive Andrića „Ex Ponto“, objavljeno u Zagrebu 1918. godine.

Svoj prvi književni rad „Kuga: drama u tri čina“, štampao je u Zagrebu 1918. godine. Dve godine kasnije, objavio je i zbirku pripovedaka „Ivanjski krijesovi“.Bartulović je pred kraj Prvog svetskog rata 1918. godine, osnovao časopis „Književni jug“ i radio kao njegov glavni urednik. Sedište redakcije je bilo u Zagrebu (Gundulićeva ulica 29), a njeni članovi su bili Ivo Andrić, Vladimir Ćorović i Branko Mašić. Kasnije su se uredništvu pridružili Miloš Crnjanski i Anton Novačan.

U programskom tekstu na početku prvog broja „Književnog juga“, Bartulović je zapisao: „Zadaci jugoslavenstva su za nas zadaci čovječanstva, a sve skupa pojednostavljeno: zadaci pojedinca.“[1]

Časopis je osnovan na čisto jugoslovenskim temeljima i u skladu s tim prilozi su bili štampani na ćirilici i latinici. Najznačajniji pisci su se javili svojim prilozima u ovom časopisu, a među njima su bili Tin Ujević, Miroslav Krleža, Vladimir Nazor, Isidora Sekulić, Sima Pandurović, Aleksa Šantić, Ivo Vojnović, Ivan Cankar...
Kao pristalica jugoslovenstva, radosno je dočekao raspad Austrougarske monarhije. Pošto su vlasti u Zagrebu odlagale ujedinjenje, Bartulović je predlagao da se Dalmacija samostalno ujedini sa Kraljevinom Srbijom, ne čekajući odluku Zagreba.

U čast dolaska kraljice Marije Karađorđević u Split 11. maja 1923. godine, Narodno pozorište za Dalmaciju je izvelo deo predstave Bijedna mara, po Bartulovićevom tekstu i u njegovoj režiji.[2]


Bartulović kao upravnik Narodnog pozorišta u Splitu (1926)
U Splitu je bio upravnik Narodnog pozorišta od 1926. do 1930. godine, kada prelazi u Beograd. Priredio je spomen knjigu u čast desete godišnjice vladavine kralja Aleksandra I Karađorđevića 1931. godine.

Uređivao je listove „Javnost“ (1935-1937), „Krug“ (1937) i „Vidici“ (1937-1940). Bio je i član uredništva Srpskog književnog glasnika.

Bio je član Srpskog PEN centra, ogranka Međunarodnog PEN centra, udruženja pesnika, esejista i pisaca.

Prevodio je sa češkog, italijanskog i Pristupio je Jugoslovenskoj naprednoj nacionalističkoj omladini (JNNO), neposredno po osnivanju 1921. godine u Splitu. Organizacije je 16 meseci kasnije promenila ime u Organizacija jugoslovenskih nacionalista (ORJUNA).

Govorio je na prvom kongresu Organizacije jugoslovenskih nacionalista, koji je održan u Splitu od 1. do 3. decembra 1921. godine, na Dan ujedinjenja Srba, Hrvata i Slovenaca, povodom druge godišnjice nastanka Kraljevine SHS. Na kongresu je izabran za potpredsednika Direktorijuma.[3]

Učestvovao je u izdavanju list „Pobeda“, glasila organizacije.
Bartulović je pokušao da tokom Aprilskog rata 1941. godine, napusti Kraljevinu Jugoslaviju i ode u emigraciju. Njegov avion nije poleteo iz Nikšića, a drugi avion u kojem se nalazio njegov stari prijatelj Vladimir Ćorović, doživeo je nesreću i odveo putnike u smrt.

Vratio se u Split, tada u italijanskoj okupacionoj zoni. Učestvovao je u radu odbora za pomoć izbeglicama iz Nezavisne Države Hrvatske.[4]

Izvori navode da se tokom proleća 1943. godine u Kolašinu, sastao sa advokatom Dragišom Vasićem, potpredsednikom Srpskog kulturnog kluba i jednom od prvih ljudi koji se, iako levičar, na početku rata pridružio pokretu pukovnika Dragoljuba Draže Mihailovića. Kao splitski delegat, Bartulović je prisustvovao Svetosavskom kongresu u selu Ba, 27. i 28. januara 1944. godine.[5]

Kapitulacija Italije je dovela do toga da u Split uđu ustaške i nemačke snage. Bartulović je uhapšen 29. marta 1944. godine i ostao je u zatvoru do oslobođenja Splita 26. oktobra 1944. godine.Komunističke vlasti su uhapsile Bartulovića neposredno po ulasku u Split. Najpre je držao u zatvoru u Kninu, a od 1945. godine u Zadru.

Ubijen je početkom 1945. godine na putu prema Zagrebu, između Obrovca i Topuskog, bez sudske presude.Nakon dolaska Komunističke partije Jugoslavije na vlast 1944. godine, dela Nike Bartulovića nisu štampana i na njega se gledalo kao politički nepodobnog autora, zbog izraženog nacionalizma i antikomunizma.

Pesnik Marko Ristić, ambasador FNR Jugoslavije u Francuskoj (1945-1948) i član Saveta federacije, poznat po svojoj oštroj i politički motivisanoj kritici predratnih pisaca, zapisao je o Bartuloviću: „...u doba Prvog svetskog rata kada je u Zagrebu bio jedan od urednika Književnog juga bio je patriota, ali je njegov patriotizam, razvijajući se u pravcu nacionalizma do krajnjih reakcionarnih konsekvenca, u Drugom svetskom ratu degenerirao u svoju suprotnost, u svoju krvavu četničku negaciju.“[6] Kasnije će reći da je Bartulović: „...pisac bez nekog naročitog dana.“

Dela Nike Bartulovića su ponovo štampana 1990. godine. Tada su izašle tri njegove pripovetke u okviru antologije „Utuljena baština“, koju je priredio Gojko Tešić, redovni profesor Filozofskog fakulteta Univerziteta u Novom Sadu.Politička misao Nike Bartulovića
Jugoslovenstvo
Bartulović je u svojim ranim člancima, poput programskog uvodnika u prvom broju časopisa „Književni jug“, pokazao nepodeljenu naklonost ideji jugoslovenstva i bratskoj zajednici hrvatskog i srpskog naroda. Tvrdio ja da Hrvati daju deci srpska imena: „...a svaki Srbin iz Srbije koji bi se kod njih pojavio bio gledan kao više biće, kao neka vrsta natčoveka.“[8]

Ideje o jugoslovenstvu je uzdizao i temeljio na višim, opšte ljudskim principima. Zato je na ovo pitanje gledao kao na produžetak demokratske ideje.[8]

Zalagao se za unitarnu državu, te je samim tim bio protivnik federalističkih koncepata uređenja Jugoslavije.[9] Verovao je da bi takva država ojačala nacionalna osećanja usmerena prema jedinstvenoj jugoslovenskoj naciji.

Antikomunizam i antifašizam
Na komunizam i fašizam, Bartulović je gledao kao na dva jednako ekstremna pojma, koja su mu podjednako daleko kao jednom demokrati.[10]

Antiklerikalizam
U hrvatskom političkom pokretu okupljenom najpre oko Hrvatske seljačke stranke Stjepana Radića, a kasnije i ustaškom pokretu, Bartulović je video jaku podršku Rimokatoličke crkve. Kako je Vatikan bio najvatreniji zagovornik očuvanja Austrougarske, kao tvrde katoličke države, samim tim i neprijatelj jugoslovenstva, sasvim je jasno zašto se Bartulović opredelio za antiklerikalne političke pozicije.[8]

Masonerija
Pojedini izvori upućuju na to da je Bartulović bio slobodni zidar, odnosno pripadnik masonske lože „Dositej Obradović“, zajedno sa Viktorom Novakom i Ferdom Šišićem, za koje se pouzdano zna da su pripadali masoneriji.