Eseji i radovi o avangardnoj, neoavangardnoj i postmodernoj srpskoj književnosti

U dvanaest eseja i ogleda Miloš Jocić sa mnogo umešnosti tumači pretpostavke neoavangardne umetnosti, tekstualizma i prevlasti slike nad znakom, i različite formalno-eksperimentalne postupke koji uvažavaju stvarnost diskursa i to fantastičkog, parodijskog i burlesknog, bez obzira na striktno razgraničenje između poezije, proze ili naučno-teorijskog idioma.

Prof. dr Bojana Stojanović Pantović

Jezičko-vizuelne inovacije u centru su pažnje Miloša Jocića, pri čemu je važno istaći da on ima svest kako one nisu ekskluzivno čedo naše epohe već imaju i tradiciju, ali im tek savremeno doba – pored ostalog, i zbog intenzivnog razvoja tehnosfere! – pridaje značaj poetičkih dominanti i legitimnih komponenti visoke književnosti (za razliku od statusa pukog eksperimenta ili „pobunjeničke periferije“, tj. literarne alternative – kako ih je uglavnom tumačila oficijelna istorija srpske literature).

Prof. dr Sava Damjanov

Pamtim prvi čas na izbornom kursu „Avangardne, neoavangardne i eksperimentalne tendencije u srpskoj književnosti 20. veka“ na kojem se Miloš Jocić „dokopao“ Čekića tautologije Vojislava Despotova (iz hrpe knjiga koje sam doneo na čas kao dokument o nekanonizovanoj i marginalizovanoj književnoj proizvodnji) i svoju koncentraciju usmerio na čitanje ovog blistavog dela koje je svojevrsna istorija neoavangardnog i eksperimentalnog kontektsa na prostoru Jugoslavije. I tako je započeta jedna važna stvaralačko-naučna avantura Miloša Jocića u kojoj se prepoznaju izuzetna posvećenost, strast čitanja, otkrivalački interpretativni eros i fascinacija svim oblicima eksperimenta u književnoj umetnosti. 

„No jedno je neosporivo sa ovom knjigom…“ – Jocić est arrivé!

Prof. dr Gojko Tešić