ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1975
Jezik: Hrvatski
Autor: Strani

Omot minimalno iskrzan i repariran. Dizajnirao Svetozar Domić.
Unutra odlično očuvano.

Autor - osoba Hemingvej, Ernest
Naslov Kome zvono zvoni / Ernest Hemingway ; [preveo Šime Balen]
Jedinstveni naslov For whom the bell tolls. scr
Vrsta građe roman
Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost)
Jezik hrvatski
Godina 1975
Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Zora, 1975 (Split : Slobodna Dalmacija)
Fizički opis 512 str. ; 20 cm
Drugi autori - osoba Balen, Šime (prevodilac) (autor dodatnog teksta)
Zbirka ǂBiblioteka ǂStrani pisci
Napomene Prevod dela: For whom the bell tolls / Ernest Hemingway
Str. 501-512: Ernest Hemingway / Šime Balen.
Predmetne odrednice Hemingvej, Ernest, 1899-1961 -- `Za kim zvono zvoni`

Godina je 1937. i Španski građanski rat je u punom zamahu. Robert Džordan, američki dobrovoljac koji se pridružio gerilskim snagama na strani republikanaca, ima zadatak da minira most u Segoviji. Hemingvej svojim nenadmašnim pripovedačkim talentom opisuje samo tri dana tog brutalnog sukoba, dovoljno da čitalac shvati svu kompleksnost jedne epohe i velika iskušenja kroz koja su morali da prođu oni koji su imali nesreću da u njoj žive. Autorovo lično iskustvo iz borbe protiv fašističkih snaga diktatora Fransiska Franka obojilo je roman intenzivnim opisima stradanja, kao i unutrašnjim dilemama i strahovima glavnih junaka. Roman Za kim zvono zvoni i danas se ubraja među najznačajnija antiratna književna dela, a uvodni citat engleskog pesnika Džona Dona poziv je na humanost i mir, glas protiv bezumlja i razaranja.

Ernest Miler Hemingvej (engl. Ernest Miller Hemingway; Ouk Park, 21. jul 1899 – Kečum, 2. jul 1961) bio je američki pisac i novinar. Bio je pripadnik pariskog udruženja izgnanika dvadesetih godina dvadesetog veka i jedan od veterana Prvog svetskog rata, koji su kasnije bili poznati kao „izgubljena generacija“. Dobio je Pulicerovu nagradu 1953. godine za svoj roman Starac i more, kao i Nobelovu nagradu za književnost 1954. godine.
Svojim posebnim načinom pisanja koji karakteriše škrtost na rečima, nasuprot stilu njegovog književnog suparnika Vilijama Foknera, Hemingvej je značajno uticao na razvoj lepe književnosti dvadesetog veka. Mnogi njegovi romani se danas smatraju klasičnim delima američke književnosti.
Hemingvej je od oca nasledio avanturistički duh i nemiran temperament što je vrlo rano odredilo njegov životni put. Nije hteo da troši vreme na sticanje univerzitetskog obrazovanja. Počeo je da radi kao novinar, otkrio je svoj spisateljski dar i pisanje mu je postalo životni poziv. Ribolov i lov su mu bili omiljeni hobi. Kad god je putovao, a bio je strastveni putnik, obavezno je nosio tri stvari: udice, pušku i pisaću mašinu. Fizički snažan, radoznao i žedan života, obišao je Evropu, Ameriku, Kinu, Afriku, a živeo je u Parizu, Ki Vestu i Havani.
Aktivno je učestvovao u Prvom svetskom, grčko-turskom, Španskom građanskom i Drugom svetskom ratu. Bio je ratni dopisnik, ali i borac, što mu je omogućilo da stekne ogromno iskustvo i skupi solidnu građu za svoje pisanje.
Hemingvej je voleo intenzivno življenje koje je podrazumevalo putovanja, lov, koridu. Istovremeno je putovao, ratovao, uživao u lepotama života i neprekidno pisao. Hemingvej se oglasio kao pisac u Parizu. Kada se iz rata vratio u Ameriku, fizički i psihički ranjen na italijanskom ratištu, nije mogao da se smiri. Ugovorio je dopisnički rad za jedan američki list, oženio se i vratio se u Pariz, koji je u to vreme bio središte književnog i kulturnog života starog kontinenta.
Tu je ušao u krug Gertrude Stajn i Ezre Paunda, koji su podržali Hemingvejeve književne ambicije. Objavio je Tri priče i deset pisama (1923), U naše vreme (1924) i Prolećne bujice (1926). Ove knjige skrenule su pažnju na novo književno ime, a ono je odjednom blesnulo 1926. godine kada je izašao jedan od njegovih najboljih romana Sunce se ponovo rađa. To je bio roman o ljudima „izgubljene generacije“ – izraz Gertrude Stajn, kojim je označena generacija mladih koja je preživela strahote svetskog rata i iz njega ponela ne samo fizičke nego i duševne ožiljke, ali i duboko razočaranje zbog izneverenih ideala i pomerenih vrednosti u posleratnoj stvarnosti. Hemingvej je u tom periodu putovao i napisao: Zbogom oružje (1929), Snegovi Kilimandžara (1935), Imati i nemati (1937). Iskustvo iz Španskog građanskog rata pretočio je u roman Za kim zvona zvone (1940), još jedan roman koji je osvojio veliki broj čitalaca i još više učvrstio reputaciju Ernesta Hemingveja kao velikog pisca. Popularnosti ovog romana doprinela je njegova filmska verzija sa Gari Kuperom i Ingrid Bergman u ulogama Roberta Džordana i Marije. Posle toga nastala je velika pauza ćutanja, ali intenzivnog života i putovanja. Godine 1950. izašao je roman Preko reke pa u šumu, koga je kritika proglasila najslabijim delom Ernesta Hemingveja. To je pogodilo pisca koji je 1952. godine objavio roman Starac i more i njime zadobio nepodeljena priznanja kritike, Pulicerovu nagradu za književnost, a 1954. godine i Nobelovu nagradu. Kada je osetio da mu zdravlje popušta i onemogućava život kakav je želeo da živi, izvršio je samoubistvo lovačkom puškom 1961. godine, završivši kao i njegov otac 1928. godine.
Posthumno je 1964. godine objavljena memoarska proza Pokretni praznik – o životu u Parizu i „izgubljenoj generaciji“. Posle njegove smrti ostalo je neobjavljeno više priča od kojih su dve planirane za objavljivanje 2019. godine.
Postoji međunarodna konferencija o životu i delu Ernesta Hemingveja koja je 17. put održana 2016. godine u Čikagu...

DOMIĆ, Svetozar, slikar (Split, 2. VIII. 1918 — Zagreb, 30. I. 1993). Završio klasičnu gimnaziju u Splitu 1937. Slikanje uči u privatnoj školi M. Tolića, često boravi u atelijeru slikara i kipara I. Mirkovića, a sudionik je i glavni inicijator izložbe Najmlađi u Salonu »Galić« (1937). U Zagrebu pohađa Filozofski fakultet (povijest umjetnosti, 1937–40) te završava studij slikarstva na Akademiji likovnih umjetnosti (1949) i u specijalki M. Tartaglie (1951). God. 1945. kazališni je scenograf u Šibeniku i Splitu. Predavao likovni odgoj u Zagrebu (1951–53), potom u Skoplju, gdje živi 1953–59. God. 1960. vraća se u Zagreb te radi kao tehnički urednik u izdavačkim poduzećima. Studijski je boravio u Parizu (1959/60) i u Milanu (1964/65) kao stipendist talijanske vlade. Ranih 1950-ih slika krajolike na Čiovu i izrađuje ciklus crteža ribarâ. Tijekom boravka u Skoplju nadahnjuje se živo obojenim zidovima starih kuća (niz ulja pod nazivima Crveni zid, od 1954, i Jutro, od 1956), a za ljetnih odmora u Splitu ambijentom očeve radionice (Fragmenti ambijenta, 1958). Odlika tih radova jest bojom sugerirano svjetlo, koje Domića sve više zaokuplja. Od sredine 1960-ih slika gradske teme u sutonskoj, večernjoj ili noćnoj atmosferi, kojima obilježje daju sažeti oblici i svjetlosni koloristički naglasci (Foro Bonaparte, 1965; Grad u noći, Predvečerje, 1971; Večer u Trnskom, 1975; Grad i nebo, 1977; Bijeli zid i grad, 1983). Na taj je način također ostvario niz dalmatinskih krajolika (Ivan Dolac, 1973; Maslinik, 1974; Motiv iz Orebića, 1975). Sudjelovao je na I. izložbi likovnih umjetnika Dalmacije (Split 1945), izložbama ULUH-a/ /HDLU-a, Društva likovnih umjetnika Makedonije, na Zagrebačkom salonu (1970–73), Plavom salonu (Zadar 1970, 1972), izložbama Recentna hrvatska likovna umjetnost (Zagreb 1975, 1977, 1980) i dr. Samostalno izlagao u Zagrebu (1978) te sa svojom suprugom Borkom Avramovom u Splitu (1962, 1966, 1978), Zagrebu (1964, 1972, 1980, 1983), Zadru (1966), Rijeci (1967), Vukovaru (1978) i Vinkovcima (1979). Bavi se grafičkim oblikovanjem. Objavljivao u periodičnom tisku članke o umjetnicima i likovnom odgoju (Horizont, 1954, 1956; Prosveten rabotnik, 1954), likovne kritike (Nova Makedonija, 1958; Sovremenost, 1959) i dr. Njegovi autobiografski zapisi čuvaju se u Arhivu za likovne umjetnosti HAZU u Zagrebu.

MG116 (L)