Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

kg2

Naslov Život i rad Konstantina Peičića : prilog kulturno-političkoj istoriji Vojvodine / Mihovil Tomandl
Vrsta građe roman
Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.)
Jezik srpski
Godina 1966
Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1966 (Novi Sad : Budućnost)
Fizički opis 114 str. : slika K. Peičića ; 24 cm
ISBN (Broš.)
Napomene Napomene i bibliografske reference: str. 106-114.
Predmetne odrednice Peičić, Konstantin, 1802-1882
Vojvodina -- Kulturna istorija -- 19v



Konstantin Peičić, Kosta (Borovo, 29. septembar 1802 — Budimpešta, 6. jun 1882) bio je srpski lekar i književnik. Peičić je bio načelnik budimpeštanskog Tekelijanuma i lični lekar mitropolita Stratimirovića.[1] Korespondentni član Društva srpske slovesnosti bio je od 1844. godine a za dopisnog člana Srpskog učenog društva imenovan je 1864. godine.[2]

Život i karijera
Rođen je 29. septembra 1802. godine u Borovu, na dobru srpske pravoslavne crkve.[2] u porodici seoskog beležnika Jakova Peičića. U Borovu je do 1814. godine bio đak srpske osnovne škole u kojoj je radio njegov otac, a potom godinu dana i đak nemačke škole u Vinkovcima. Od 1815. godine bio je đak gimnazije u Sremskim Karlovcima, u kojoj je maturirao 1821. godine. Direktor karlovačke gimnazije Jakov Gerčić[3] mu je bio zaštitnik i staratelj. Kako u Sremskim Karlovcima nije imao dovoljno sredstava, da bi se izdržavao podučavao je decu.[2]

U Požunu (Bratislavi) tri godine bio je đak evangelističkog liceja, a nakon toga student medicine u Pešti. Tokom 1824. i 1825. godine u velikoj je nemaštini a novac su mu slali Gerčić i drugi požrtvovani Karlovčani. Disertaciju iz medicine odbranio je 1830. godine, pod naslovom „O lečenju bolesne sirotinje” (De pauperum aegrorum cura). Peičićeva disertacija, publikovana je iste godine, i bila je prva srpska originalna medicinska knjiga i prva srpska socijalno-medicinska studija.[4]

Kada je 1830. postao lekar Vuka Karadžića, on ga je pozvao da dođe u Srbiju i bude lični lekar kneza Miloša. Međutim od tog predloga je odustao pošto nisu prihvaćeni svi njegovi zahtevi.

Godinu i po dana bio je lekar u Sremskoj Mitrovici, potom preko tri godine u Somboru, da bi se 1835. godine ponovo vratio u Sremske Karlovce[5], gde je postao lični lekar srpskih mitropolita Stefana Stratimirovića i Stefana Stankovića.[2] U Karlovcima je kao gradski fizik imao priliku da se oduži svom dobrotvoru Gerčiću, tako što ga je lečio besplatno.

U jednom periodu bio je direktor srpskih osnovnih škola i član patronata gimnazije u Sremskim Karlovcima.

Kako se na izborima za mitropolita 1842. zalagao za Pantelejmona Živkovića a ne Josifa Rajačića, nakon izbora postao je Rajačićev „neprijatelj”. Posle jedne svađe sa mitropolitom Rajačićem napustio je Sremske Karlovce 1844. i otišao u Pančevo.[6]

Revolucionarnih godina 1848. i 1849. godine, kao član, a potom i čelnik, Glavnoga narodnog odbora,[7] često se sukobljavao sa patrijarhom Josifom Rajačićem. jer je ovaj okružni odbora bio najaktivniji i najznačajniji okružni odbor za formiranje Vojvodstva Srbije. Kako mu je zbog svađe sa Rajačićem pretio zatvor, bio je prinuđen da prebegne u Srbiju. Nakon okončanja revolucije vratio se u Pančevo oktobra 1849. godine. U Pančevo je bio dugogodišnji predsednik najstarijeg pevačkog društva pod nazivom Srpsko crkveno pevačko društvo u Pančevu.[8]

Nakon penzionisanja, do kraja života je obavljao dužnost nadzornika Tekelijanuma u Pešti.[2]

Preminuo je u 6. jun 1882. godine u Budimpešti, u 80-toj godini života.