ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ho
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Dodatak ovom izdanju:
Fatalna gospođa Riznić i druge sudbine

Nagrade „Meša Selimović“, Ninova, Borbina i „Radija B92“ za roman godine.

Rus srpskog porekla Pavel Volkov u doba Napoleonovih ratova kreće u tajnu misiju: da uhodi kolonizaciju Balkana i ispita mogućnost pomorskog osvajanja južnog Jadrana. Na tom putu srešće ženu u koju će se zaljubiti, upoznaće znamenite Srbe onoga vremena koji se okupljaju u Trstu i podržavaju srpski ustanak protiv Turaka, pa se njegova misija pretvara u nešto sasvim drugo i završava sasvim neočekivano. Vek i po kasnije istoričar Pavle Vuković naći će se usred nemira mađarske revolucije i sovjetske intervencije u Budimpešti, a njegova sudbina neobično će nalikovati sudbini Pavela Volkova, kao donekle i sudbini nesrećnog srpskog despota Đorđa Brankovića...

U dodatku romana, koji se prvi put objavljuje u ovom izdanju, Volkov se upoznaje sa još nekim sudbinama i tajanstvenim likovima, koji će imati prilike da sretnu i fatalnu gospođu Riznić...

„U Sudbini i komentarima lažna istorija slovenskog pohoda na jug izmešala se sa senkama junaka Crnjanskog, ali u Sudbini i komentarima pokazuje se čovekova nemogućnost da se sa svojom srećom zauvek sretne, da svoje biće prepozna i u zagrljaju voljene žene dočeka ono što se sudbini smrtnika uvek jednako nudi, i nikada ne daje.“
– Aleksandar Jerkov

„Petkovićev roman govori o univerzalnom problemu čovekove emancipacije ili prava da ’svojoj sudbini’, odnosno fatumu – ovde prevashodno istorijskom – ’kaže ne’. Duhovito i lucidno prikazujući stalno obnovljivi usud Istorije, Petkovićev roman je na izvestan način ’neistoričan’: zamisao o cikličnom ponavljanju sudbine individua (ruski mornarički oficir srpskog porekla Pavel Volkov, istoričar Pavle Vuković, pa i sam grof Đorđe Branković) i zajednica u svojoj osnovi je ’protivistorijska’, jednako kao i predstava o izbavljenju i bekstvu iz Istorije.“
– Tihomir Brajović


Radoslav Petković (Beograd, 21. jul 1953 — Novi Sad, 27. oktobar 2024) bio je srpski književnik.[1][2][3][4] Autor je pet romana, dve knjige priča i sedam knjiga eseja. Prevođen je na francuski, nemački, grčki, mađarski, italijanski, ruski i slovački jezik.[5]

Biografija
Majka mu je bila profesorka francuskog jezika, otac inženjer. U Beogradu je završio gimnaziju, a 1982. diplomirao je na grupi za jugoslovensku i opštu književnost na Univerzitetu u Beogradu.

Od 1983. do 1987. bio je glavni urednik časopisa Književna kritika. Od 1988. do 1994. godine radio je kao sekretar Zadužbine Ive Andrića. U periodu od 1994. do 2001. godine delovao je u statusu slobodnog umetnika. Od 2001. do 2004. godine bio je generalni direktor Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva u Beogradu. Od februara 2009. pa do odlaska u penziju 2018. u Pokrajinskom sekretarijatu za kulturu AP Vojvodine bio je zamenik sekretara i pomoćnik.[6]

Bavio se prevođenjem sa engleskog: prevodio je prozu Tolkina, Čestertona, Roberta Luisa Stivensona i Danijela Defoa. Tokom devedesetih bio je kolumnista „NIN”-a, dnevnog lista „Demokratija”, kao i stalni saradnik „Vremena” i „Evropljanina”. Više od deset godina bio je redovni kolumnista najtiražnijeg srpskog dnevnog lista „Blic”. Od 1993. bio je autor Vremena knjige, od 1996. Stubova kulture, a od 2014. Lagune.

Živeo je u Beogradu do 2000, kada se preselio u Pančevo. Od 2006. živeo je u Novom Sadu, sa suprugom Vladislavom Gordić Petković.

Preminuo je u Novom Sadu 27. oktobra 2024. godine i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.