ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Db
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Vidiš li da ne vidim
Umetnik filma i filozof, angažovani intelektualac i erudita, Emir Kusturica se oprobao kao izvrstan književni pripovedač. Svi ti darovi nalaze se u njegovoj novoj knjizi, romanu i eseju ‒ o piscu Handkeu i reditelju Kusturici. Svetski glas dvojice pobunjenika približio je njihove različite temperamente i spojio ih u razumevanje posebne vrste. Glavni junak nove knjige, Handke/Kusturica, drži savremenom svetu duhovitu lekciju o plemenitom savršenstvu umetnosti i moralnosti, i to kroz parabolu hodanja po žici iznad sudbinske reke Drine koja spaja i razdvaja sve osim autentičnosti i čovečnosti.

Emir Kusturica (Sarajevo, 24. novembar 1954) srpski[2][3][4] i jugoslovenski je reditelj, scenarista, muzičar, graditelj, književnik i bivši univerzitetski profesor.

Za svoje kratke filmove nagrađivan je još u srednjoj školi.[5] Filmsku režiju završio je na Filmskoj akademiji u Pragu (FAMU). Dvostruki je dobitnik Zlatne palme filmskog festivala u Kanu, za filmove „Otac na službenom putu“ i „Podzemlje“. Nosilac je nekoliko odlikovanja i nagrada, uključujući Orden Viteza reda umetnosti i književnosti (Francuska),[6] Sretenjski orden Srbije, odlikovanja Češke, Italije, Rusije, SPC kao i zvanje nacionalnog ambasadora UNICEF-a u Srbiji.

U grupi Zabranjeno pušenje jedno vreme je svirao bas-gitaru, a sada kao gitarista zajedno nastupa kao član grupe Emir Kusturica & the No Smoking Orchestra. Bavi se književnošću i objavio je tri knjige.

Osnivač je i direktor filmskog i muzičkog festivala Kustendorf, koji se svake godine organizuje u etno-selu Drvengrad na brdu Mećavnik kod Mokre Gore. Kusturica je idejni tvorac Andrićgrada posvećenog srpskom nobelovcu Ivi Andriću, svojevrsnog kulturnog centra i etno-sela, koji se nalazi na samom ušću reka Drine i Rzava u Višegradu.

Biografija
Rani period
Rođen je u porodici Murata Kusturice (novinara zaposlenog u sekretarijatu informisanja SR BiH[a]) i Senke Numankadić (sekretar suda)[8] odrastao je kao jedino dete u porodici sekularnih muslimanskih Srba[9] u blizini Sarajeva, u naselju Gorica.

Njegov studentski film, „Guernica“ snimljen prema noveli Antonija Isakovića, pobedio je na Festivalu studentskog filma u Karlovim Varima. Tokom studija režirao je i dva kratka filma: „Jedan deo istine“ i „Jesen“.

Po završetku studija 1978. godine Kusturica se vraća u Jugoslaviju gde započinje profesionalnu karijeru na Televiziji Sarajevo. Njegov prvi film „Nevjeste dolaze“, izazvao je dosta kontroverzi, a potom bio i zabranjen zbog „eksplicitnog bavljenja seksualnim tabuima“.[5] Sa narednim televizijskim filmom „Bife Titanik“ zasnovanom na priči nobelovca Ive Andrića, osvojio je nagradu za režiju na nacionalnom Televizijskom festivalu u Portorožu.

U dugometražnoj igranoj produkciji debitovao je filmom „Sjećaš li se Doli Bel“, nastalom po scenariju Abdulaha Sidrana, 1981. godine. Za ovaj film nagrađen je Srebrnim lavom na Filmskom festivalu u Veneciji za najbolji debitantski film i nagradama FIPRESCI, AGIS i CIDLAC na Festivalu jugoslovenskog igranog filma u Puli 1981. godine. Sledeći film „Otac na službenom putu“ (1985), sa istim scenaristom, donosi mu Zlatnu palmu na Filmskom festivalu u Kanu i nominaciju za nagradu Američke filmske akademije „Oskar“ za najbolji film sa neengleskog govornog područja. Nagrađivan je i na jugoslovenskim festivalima: na Festivalu jugoslovenskog igranog filma u Puli, nagrađen je Zlatnom arenom za režiju i nagradom Jelen (1985) a međunarodna kritika dodelila mu je Gran pri za najbolji film 1985.

Film „Dom za vešanje“ je sniman u Makedoniji[4], a pred kraj snimanja češki reditelj Miloš Forman ga je pozvao da ga zameni na Univerzitetu „Kolumbija“ u SAD, gde je film završen.[4] Godine 1989. ponovo je na Filmskom festivalu u Kanu, nagrađen za režiju i specijalnom nagradom Roberto Roselini. Povodom nominacije tog filma za Zlatnu palmu izjavio je:

„ Napio sam se, bilo je teško pogoditi hotel, sobu pogotovo. Predosećam da je „Dom“ vrlo blizu „Oskara“.[10] ”
Bio je koscenarista filma „Strategija švrake“ (1987), koji je režirao Zlatko Lavanić. Kusturica je predavao režiju na Akademiji scenskih umjetnosti u Sarajevu od 1981. do 1988.

Za svoje glavne umetničke uticaje on navodi Živojina Žiku Pavlovića i Fjodora Mihajloviča Dostojevskog.[11]

1990e
Po odlasku iz BiH predaje na Univerzitetu „Kolumbija“ u Njujorku. Jedan od njegovih američkih studenata, Dejvid Etkins, pokazao mu je scenario iz kojeg je nastao Kusturičin prvi film na engleskom jeziku, Arizona Dream (srp. Сан о Аризони) (1993), sa Fej Danavej, Džonijem Depom i Džerijem Luisom u glavnim ulogama. Film je nagrađen Srebrnim medvedom i Posebnom nagradom žirija na Filmskom festivalu u Berlinu 1993. godine.

Godine 1993. je prvi put bio član žirija na Kanskom festivalu, a 1999. je bio predsednik žirija na Venecijanskom filmskom festivalu.

Naredni film „Podzemlje“ (engl. Underground) iz 1995. doneo mu je drugu Zlatnu palmu na Filmskom festivalu u Kanu. Film Podzemlje prikazuje istoriju SFRJ od Drugog svetskog rata do sukoba početkom 90-ih godina 20. veka. Pojedini kritičari su tvrdili da Kusturica propagira prosrpski pogled na jugoslovenske ratove uključujući i neprijateljstva tokom Drugog svetskog rata, zbog čega je kritikovan od strane pojedinih intelektualaca.[12][13]

Godine 1998. na Venecijanskom filmskom festivalu dobio je Srebrnog lava za najbolju režiju filma Crna mačka, beli mačor. Muziku za film su radili Nenad Janković i Dejan Sparavalo.