Zoran Đerić se na primerima proze savremenih novosadskih pisaca bavi gradom u književnosti i njegovim
„prostornim pravilima”. Od Milice Mićić Dimovske i Vojislava Despotova, sve bliže poslednjoj deceniji 20.
veka i romanima Save Damjanova, Judite Šalgo, Franje Petrinovića, Đorđa Pisareva, Ljiljane Jokić Kaspar,
odnosno prvoj deceniji ovog veka, i knjigama Slobodana Tišme, Vladimira Tasića, Miodraga Kajteza i
Lasla Blaškovića – on pokazuje sliku Novog Sada kao romanesknog prostora, koja nadvisuje ne samo
konkretan grad, već i ono što je važna kota savremene književnosti kod nas koju pokreću egzistencijalni i
etički problemi današnjice.