Autor: Domaći
Jezik: Srpski
ISBN: Ss
Godina izdanja: Ss

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Grupa autora

Zbog blage klime i plodnosti ova oblast je bila čuvena odavno, u njoj su zetski vladaoci podizali dvorove i manastire.

Prvi pomen o Crmnici imamo u Kraljevstvu Slovena popa Dukljanina, u drugoj polovini 12. vijeka, gdje se, u latinskoj redakciji, kao jedna od oblasti Zete navodi i Cermeniza. U povelji vranjinskom manastiru srpskog kralja Vladislava iz 1242, spominju se gotovo sva i danas poznata sela u Crmnici i kaže se, da je ona u to vrijeme bila gusto naseljena. Tada je u njoj bilo i Arbanasa kao pastira. U topografiji ovoga kraja održala su se neka arbanaška imena i do danas.

Crmnica se dijelila na 7 plemena: Dupilo, Podgor, Brčeli, Sotonići, Boljevići, Limljani i Gluhi Do. Proces formiranja plemena okončan je tokom 17. i 18. vijeka. Dio plemena Dupila doselio se u 16. vijeku iz Vasojevića. Plamenci u Boljevićima kazuju, da su iz Bosne, Štiljanovići i Nerandžići iz Primorja, Hajdukovići u Podgorima su iz Hota, Đonovići u Brčelima iz Miridita, Iličkovići iz Kuča, a Popovići iz Skadra. U Limljanima živi staro bratstvo Klisići. Iz plemena Boljevića je bio u 17. vijeku vladika Rufim. Iz istog plemena je i vladika Arsenije Plamenac, koji je u periodu 1781—1784. upravljao Crnom Gorom.

Na domaku Žabljaka, Bara, i Skadra Crmnica je bila na udaru Turcima, te je bila od njih više zavisna nego drugi dalji krajevi Crne Gore.

Iz Crmnice je odlazilo dosta pečalbara, prvo u Carigrad i Tursku, kod evropskih društava i preduzeća koja su koncesiono eksploatisala tamošnja prirodna bogatstva. Kući se vraćaju sa raznim industrijskim proizvodima i voćkama i lozom za sađenje. U prve tri decenije 20. veka se dosta ide u Ameriku, često na rad u rudnicima. Pečalbari su po cenu mladosti i zdravlja unapređivali svoju porodicu, imovinu i zajednicu.[3]

Crmnički partizani su u Drugom svetskom ratu imali oko 500 žrtava. Pod patosom čitaonice u Podgori pred Trinaestojulski ustanak 1941. godine partizani su sakrili 72 puške, 2 puškomitraljeza, 1 mitraljez, 6 sanduka municije i 5 sanduka ručnih bombi. Za ovaj magacin bili su odgovorni Blažo Ljutica i Jovan Tomović. Ista količina oružja i municije bila je u skladištu sela Limljani. U magacinu u seocima bilo je oko 50 pušaka, 2 puškomitraljeza i veća količina municije i bombi. Magacin je čuvao Milo M. Orlandić.