Godina izdanja: 1987
ISBN: 86-7157-023-1
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Autor - osoba Plutarch, 46-oko 120 = Plutarh, 46-oko 120
Naslov Romul : mitski osnivač Rima / Plutarh ; prevod sa helenskog i predgovor Ksenija Maricki Gađanski
Vrsta građe knjiga
Jezik srpski
Godina 1987
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Grafos, 1987 (Novi Sad : Budućnost)
Fizički opis 61 str. ; 19 cm
Drugi autori - osoba Maricki-Gađanski, Ksenija, 1939- = Maricki-Gađanski, Ksenija, 1939-
Zbirka Biblioteka Istorija i mitologija
(broš.)
Napomene Prevod dela: Ploutarchou Rhõmylos
Vivisekcija odnosa moći i vrline kod Plutarha: str. 9-14.
Tiraž 3.000
Predmetne odrednice Plutarh, 46-120
Mitologija -- Rimska država
Rim – Istorija

„ISTORIJA I MITOLOGIJA“
Plutarh: filozof po onome što je rekao, po onome što je učinio, po onome čemu je ljude poučio. Zaslužan je za širenje slave kod potomstva ne samo grčke kulture i njenih junaka, već i rimske... Pre no što je počeo da piše uporedne biografije, kao praktičan primer svojih shvatanja о konretnim realizacijama moći i vrline, on je više od pola života proveo na istim temama: Da li se vrlina može učiti, Vrlina i mane, Sreća, Sudbina, Da li sreći Atinjana doprinosi više rat ili mudrost, Sreća i vrlina Aleksandrova, Sreća Rimljana itd. Rimska država se tada prostirala od Britanije do Mesopotamije, u njenom sastavu je skoro cela nastanjena zemlja. Plutarh piše ovu biografiju Romulovu ne bi li objasnio, sebi i drugima, odakle je sve to počelo i kako je nastalo. Upoređuje Romula sa Tesejem, polumitskim osnivačem Atine. Njegova metoda delatne filosofije, u vidu pisanja biografija, dala je velike rezultate u spoznavanju ličnosti, njihovih ciljeva i zasluga u istoriji.

Mestrije Plutarh (rođen oko 46. g. p. n. e. umro 127. g. p. n. e.) bio je starogrčki istoričar, biograf i esejist.
Rođen u gradiću Heroneja u grčkoj oblasti Beotija, verovatno za vreme vladanja rimskog cara Klaudija, Plutarh je proputovao čitav mediteranski svet, uključujući i dve posete Rimu. Imao je veliki broj uticajnih rimskih prijatelja, među njima i Soscija Senecija i Fundana, koji su obojica bili poznati Senatori, kojima je posvetio neka od kasnijih dela. Najveći deo života proveo je u Heroneji, i bio je posvećen u misterije grčkog boga Apolona. Međutim, njegove dužnosti kao starijeg od dva Apolonova sveštenika u proročištu u Delfima (gde je bio odgovoran za interpretiranje Pitijinih proricanja) očigledno mu nisu uzimale mnogo vremena – vodio je vrlo aktivan društveni i građanski život i napisao veliki broj spisa, od kojih su mnoga sačuvana do danas.
Magistrat i ambasador
Pored dužnosti sveštenika Delfskog hrama, Plutarh je bio i magistrat Heroneje i često je predstavljao svoj zavičaj u raznim misijama u stranim zemljama u svojim ranim zrelim godinama. Njegov prijatelj Lucije Mestrije Flor, rimski konzul, pomogao je Plutarhu da dobije rimsko građansko pravo, a prema hroničaru iz 10. veka, Georgiju Sinkelu, car Hadrijan ga je imenovao u poznim godinama za prokuratora provincije Ahaje na Peloponezu – položaj koji mu je davao pravo da nosi odeću i ukrase samog konzula. (Suda, srednjevokovna vizantijska enciklopedija tvrdi da ga je Hadrijanov naslednik Trajan imenovao za prokuratora Ilirika, ali većina istoričara to smatra malo verovatnim, jer Ilirik nije bila provincija kojom je upravljao prokurator).
Uporedni životopisi
Njegovo najpoznatije delo je Uporedni životopisi, niz biografija poznatih Grka i Rimljana, datih uporedo da osvetle njihove zajedničke moralne vrednosti i mane. Sačuvani „životi“ čine dvadeset tri para biografija, a svaki par predstavljao je jednu grčku i jednu rimsku ličnost, kao i četiri samostalne neuparene biografije. Kako objašnjava u prvom pasusu „Života Aleksandra Velikog“, Plutarha nije zanimalo pisanje istorije kao takve, već ga je zanimalo da istraži uticaj karaktera – dobrog ili lošeg – na život i sudbinu poznatih ljudi. Neki od najinteresantnijih „života“ – na primer Heraklov i Filipa II Makedonskog – nisu sačuvani.
Život Aleksandrov
Njegov „Život Aleksandrov“ je jedan od pet preživelih tercijalnih izvora o makedonskom osvajaču i kralju i on sadrži anegdote i opise događaja koji se nigde drugde ne javljaju. Takođe, i njegov portret Nume Pompilija, drugog od sedam rimskih kraljeva, sadrži jedinstvene informacije o ranom rimskom kalendaru.
Druga dela
Moralija
Ostatak njegovih preživelih radova je sakupljen pod naslovom Moralia (slobodno prevedeno kao “Običaji`“). To je eklektička zbirka 78 eseja i prepisanih govora, među kojima su: O Sudbini ili vrlina Aleksandra Velikog – važan dodatak njegovom „životu“ velikog vojskovođe, „O obožavanju Izide i Ozirisa (ključni izvor informacija o egipatskim verskim ritualima), i „O Herodotovoj zlonamernosti (što je možda retorička vežba, kao i besede o Aleksandrovim dostignućima), u kojima Plutarh kritikuje ono što smatra sistematskom pristrasnošću u Herodotovim delima. Među radovima su i više filozofske rasprave, kao što je „O opadanju proročišta“, „O odlaganju božanske kazne“, „O miru duše“ i lakše teme , kao što su „Odisej Gril“, duhoviti dijalog između Homerovog Odiseja i jedne od Kirkinih začaranih svinja. „Moralije“ su pisane ranije dok su „Životopisi“ nastali uglavnom u poslednje dve decenije Plutarhovog života.
Neki priređivači „Moralija“ uključuju i nekoliko radova za koje se danas zna da su „pseudibiografije“: među njima su „Životi deset besednika“ (biografije Deset besednika antičke Atine, zasnovane na „Učenjima filozofa“ Cecilija iz Kalaste) i „O muzici“. Jedan „pseudo-Plutarh“ bi mogao stajati iza ovih različitih spisa. Iako ovi tekstovi nisu Plutarhovi i potiču iz nešto kasnijeg perioda, ona su sva klasična po poreklu i imaju istorijsku vrednost.
Quaestiones
Par zanimljivih manjih dela su „Pitanja“ (Quaestiones, jedno o manje važnim detaljima rimskih navika i kultova, jedno o grčkim).
Plutarhov uticaj
Plutarhovi spisi su imali ogroman uticaj na englesku i francusku književnost. Šekspir je često citirao – i obilno parafrazirao – prevode nekoliko Plutarhovih „Života“ u svojim dramama. Ralf Valdo Emerson i transcedentalisti su bili pod velikim uticajem „Moralija“ (Emerson je napisao sjajan uvod u petotomno izdanje „Moralija“ u devetnaestom veku). Džejms Bozvel je navodio Plutarhove misli o načinu pisanja o životima u svom delu „Život Samjuela Džonsona“. Njegovi drugi obožavaoci bili su Ben Džonson, Džon Drajden, Aleksander Hamilton, Džon Milton i ser Frensis Bekon, kao i tako različite ličnosti kao što su bili
Kotn Mader, Robert Brauning i Mišel de Montenj (čiji su „Eseji“ inspiraciju i ideje crpli iz Plutarhovih „Moralija“).
MG141 (N)