ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 320
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Sadrzaj:

Dusan Plecas - Uvodna rec
Mirko Bulat - Nalazi s donjogradskog pristanista u Osijeku
Mirko Bulat - Rimski paljevinski grob iz Osijeka
Danica Pinterovic - Nepoznati rimski natpisi iz Osijeka
Denes Gabler - Sigilata iz Murse u Madjarskom narodnom muzeju
Ivy Lentic-Kugli - Dva plana osjecke Tvrdje s kraja 17. stoleca
Kamilo Firinger - Robni promet na osjeckim godisnjim sajmovima 1840. godine
Nikola Kosanovic - Osijek revolucionarnih godina 1848/49
Ctibor Necas - Pocetak ekspanzije ceskog kapitala na slavonski jug
Zivko Sekulic - Rezultati Osjecke brigade u medjubrigadnom borbenom takmicenju 1944. godine iskazani na rang listi 12. Udarne divizije NOVJ-E
Zdenka Lechner - Baranjske vunene pregacice, obojci i suknje
Oto Svajcer - Predleg likovne umetnosti u Osijeku u 19. st.
Ida Horvat - Zbirka fajanse Muzeja Slavonija, Osijek
Vesna Buric - Osijecka secesija oprema knjiga
Marija Malbasa - Strucno osoblje zaposleno u Muzeju od osnutka do danas
Marija Malbasa - Pregled sadrzaja Osjeckog zbornika od broja I do XV 1942-1975.
Marija Malbasa - Popis rasprava, clanaka i sitnih priloga po autorima


Arheologija (od grčkih reči αρχαίος = star, (u savremenom grčkom i prastar) i λόγος = nauka, reč, misao) je nauka koja izučava materijalne ostatke, tj. sve uočljive tragove ljudskih delatnosti radi upoznavanja njihove sadržine u određenom vremenu i prostoru, kao i njihovog značenja u određenom socijalnom, ekonomskom i istorijskom okruženju. Iako je uobičajeno da se njeno proučavanje vezuje za „starine“, tj. za davnu prošlost, njome je obuhvaćeno vreme od najstarijih materijalnih ostataka, pa sve do današnjih dana.[1]

Po svom sadržaju i ciljevima arheologija je društveno-istorijska naučna disciplina. Po naučnim izvorima i metodi rada arheologija je istovremeno i egzaktna nauka, što znači da se bazira na materijalnim ostacima (pokretnim i nepokretnim) potpomažući se pritom, ako ih ima, pisanim izvorima radi što boljeg testiranja hipotezâ. Njen osnovni i trajni cilj takvog načina rada jeste upoznavanje čoveka kao inteligentnog člana ljudskog društva, stvaraoca i tvorca kontinuirane kulturne evolucije.[2]

Arheologija poseduje određene metode u izučavanju prošlosti ljudi. Pored toga oslanja se i na ceo niz drugih, pomoćnih naučnih disciplina kao što su: geologija, paleontologija, antropologija, etnologija, antička istoriografija, hemija i dr.[3] Na arheologiju se može gledati i kao na društvenu nauku i humanističku nauku. Ovo zavisi od paradigme koja se posmatra.[4]

Rezultati i plodovi arheoloških istraživanja postižu svoj cilj ako postanu pristupačni, vidljivi i razumljivi ne samo stručnjacima, nego i svima onima čiju pažnju privlači arheologija kao izrazito socijalna i antropološka nauka.[5]

Arheologija i društvene nauke
Arheologija, koja se u novije doba sve više vezuje uz antropologiju a ne istoriju kako je to bilo uobičajeno u prethodnom razdoblju i to naročito u Evropi, proučava ljudska društva i objekte koje su ona ostavila za sobom. To naročito dolazi do izražaja tokom proučavanja praistorije o kojoj su gotovo uvek jedina svedočanstva njeni materijalni ostaci (npr. oruđa od kamena, kosti i metala, keramika, ostaci arhitekture, itd.). Pored praistorije arheologija se bavi i proučavanjem istorijskih perioda, to jest perioda u kojima postoje pisani izvori, i ona u tom slučaju uglavnom ima ulogu pomoćne istorijske nauke. Iako su neki od njenih spektakularnijih otkrića glavni znak prepoznavanja arheologije, takvi su nalazi srazmerno retki i najčešće nedovoljno dokumentovani tako da oni vrlo često nemaju veliku vrednost sa stanovišta naučne arheologije. Moderna arheologija se zasniva na timskom radu i detaljnom dokumentovanju i analizi svih nalaza (uključujući tu i informacije o prirodnoj sredini, ljudske ostatke, arhitekturu, artefakte, biofakte, itd.) i njihovih asocijacija u cilju što preciznijeg rekonstruisanja ljudskih kultura i uopšte ljudskog života u prošlosti....