Godina izdanja: 1900 - 1949.
Tematika: Istorija
ISBN: Ms
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Herman Vendel (nem. Hermann Wendel; Mec, 8. mart 1884 — Sen Klu, 3. oktobar 1936) bio je nemački političar, publicista, istoričar, pisac, urednik i saradnik socijalističkih listova, veliki poznavalac moderne istorije južnoslovenskih naroda, počasni član Matice srpske (1923[1]) i počasni doktor nauka Beogradskog univerziteta (1929).[2]

Biografija
Rođen je kao sin pruskog činovnika. Nakon završene gimnazije u rodnom gradu, studirao je istoriju i filozofiju na univerzitetu u Minhenu. Kao student je postao član književnog-kulturnog saveza „Mladi Alzas” (nem. Das jüngste Elsaß), podržavao je radnički pokret i bio zagovornik francusko-nemačkog pomirenja.[3] Postao je urednik socijalističkih listova „Folkštime” (nem. Volksstimme), u Čamnicu, kao i „Lajpciger folkscajtung” (nem. Leipziger Volkszeitung). Godine 1905. je postao član Socijaldemokratske partije Nemačke. U periodu između 1910. i 1918. je bio član gradskog veća u Frankfurtu na Majni i sa 27 godina postao poslanik Socijaldemokratske partije u skupštini u Rajhstagu.[4] Mada je u skupštini bio najmlađi poslanik, tokom Prvog svetskog rata osudio je postupke okupatorske uprave u Srbiji.[5]

Bio je jedan od najznačajnijih posrednika Južnih Slovena, a posebno Srba u Nemačkoj.[6] Tokom Balkaskih ratova je boravio kao ratni dopisnik u Beogradu.[7] Godine 1920. kao dobrom poznavaocu jugoslovenskih i balkanskih prilika, ponuđeno mu je mesto nemačkog poslanika u Beogradu. Ponudu je odbio u želji da ostane nezavistan.[8] Nakon Prvog svetskog rata je napustio politiku[4] i potpuno se posvetio pisanju. Pokazao je izuzetnu naklonost i interesovanje za jugoslovenski pokret i probleme Jugoistočne Evrope.[1] Za pisanje je iscrpno koristio građu i literaturu, ali i lično poznavanje južnoslovenskih oblasti, u koje je često putovao. Godine 1921. je u Frankfurtu na Majni osnovao Nemačko-jugoslovensko društvo za približavanje ova dva naroda.[5] Zbog svojih političkih stavova prema Balkanu i publicističke delatnosti s ciljem približavanja južnoslovenskih pitanja nemačkoj i evropskoj javnosti, veoma je dobro prihvaćen u Srbiji, kasnije u Jugoslaviji.[4]

Počasni član Matice srpske postao je 1923. godine. Bio je i dopisni član jednog od najuglednijih slavističkih centara (School of Slavonic studies na Univerzitetu u Londonu). Beogradski Univerzitet ga je za naučni rad o Južnim Slovenima izabrao 1929. godine za počasnog doktora.[1] Nakon što su nacisti 1933. godine došli na vlast, na čelu sa Hitlerom, emigrirao je u Pariz, gde je živeo sve do svoje smrti.[4]

Pred kraj života, povodom dvadesetogodišnjice nemačke ofanzive na Srbiju, u Parizu je objavio feljton o tragičnim posledicama Prvog svetskog rata (1935).[5]

Nakon njegove smrti, gotovo sve novine, kulturna, književna i naučna glasila u Jugoslaviji su objavile njegove nekrologe i priloge o njegovom delu.[4]

Dela

Ispred svoje kuće u Hamburgu, na dan kada je primio vest da je izabran za počasnog doktora Beogradskog univerziteta
Glavno polje njegovih interesovanja je kulturnoistorijska problematika tri rase: germanske, romanske i slovenske.[4]

Dva njegova najobimnija dela su posvećena Hajnrihu Hajneu i Žoržu Dantonu.[4] Napisao je više knjiga iz nemačke književne i političke istorije, pruskoj politici prema Poljskoj,[9] a kao frankofil takođe je pisao i o Francuskoj revoluciji.[10]

Ipak, najveći broj radova posvetio Južnim Slovenima, bio je zastupnik njihovog ujedinjenja.[4] U nameri da nemačkoj javnosti približi i prestavi sliku o ovim narodima posebnog kulturnog razvoja, u velikoj meri zapostavanjenim, ali koji čine sastavni deo evropske kulture, objavio je putopise „Od Marburga do Monastira. Južnoslovensko putovanje”, „Putovanje po Crnoj Gori, Zapadnoj Srbiji, Bosni, Hercegovini i Dalmaciji”, koje je kasnije objedinio u knjizi „Uzduž i popreko slovenskog Juga”.[4] Posebnu odliku njegovih putopisa čini njegova neposrednost u pripovedanju, jer jer je opisivao samo ono što je lično imao prilike da vidi i doživi, pri čemu je istakao ono što je karakteristično za određene predele i krajeve i njihove žitelje, vešto prepličući sadašnjost i prošlost. Osim opisa on je zapisivao i pesme, koje je prevodio na nemački jezik.[7]

Bavio se i kulturnim vezama između nemačkog i južnoslovenskog sveta u delu pod nazivom „Gete i jugoslovenski svet”.[4] Među delima iz istorije južnoslovenskih naroda izdvaja se obimna sinteza o stvaranju Jugoslavije, kao i Studija o Bizmarku u Srbiji 1866. godine.[1]

U svom „Stručnom mišljenju“, koje je i danas aktuelno, podnesenom 11. i 12. maja 1923. parlamentarnom istražnom odboru njemačkog Rajhstaga za ispitivanje uzroka Prvog svjetskog rata, izmišljanje bošnjačkog jezika doživljava kao politikantski apsurd, objasnivši da je „Beč načinio pokušaj da jezik u Bosni, najčistiji srpski jezik, prikaže kao poseban jezik“. Smatrao je da je „veština Beča da učini da se jedni izigraju protiv drugih (Hrvati protiv Srba, katolici protiv pravoslavaca i obrnuto), bila razvijena do prave umetnosti”